تـوریـــن؛ شهری كه هیچكس مرا در آن دوست ندارد!
 |
دو سال بعد از انقلاب اكتبر وقتی مانیفست اتحاد جماهیر تازه برپا شده شوروی با شعار «صلح، نان و زمین» به سرزمین‌های دور و نزدیكِ بلوك شرق رسید، محمدعلی؛ شاهنشاه مخلوع و پناه گرفته قجر در باغ مجللش در «اودسا» چاره‌ای جز كوچی اجباری نداشت. بیماری قند او هر روز وخیم‌تر می‌شد و او نیاز به محیطی دور از استرس داشت. جزیره «سانرِمو» (م. ت: سَنرِمُ sanremo) واپسین نقطه در زندگی شاه ایرانیِ خاندان قاجار بود. محدعلی شاه در 230 كیلومتری تورین روزهای پایانی زندگی‌اش را با بیماری سخت دیابت و در نهایت مرگ گذراند. 68 سال بعد از غروب پادشاه تبعید شده ایران زمین در این شهر بندری امـــا قهرمان قصه ما دیده به جهان گشود؛ استفانو استورارو.
هر قدر به زمان شروع جام‌جهانی 2018 روسیه نزدیك‌تر می‌شویم، به منفوریت «جان‌پیه‌رو ونتورا» افزوده می‌شود؛ امپراطور مغضوب و سابق فوتبال ایتالیا كه با خشكاندن ریشه‌های امید، فوتبال سرزمین چكمه‌ای را به راحتی هر چه تمام‌تر خشكاند. احتمالاً به همان اندازه كه محمدعلی شاه در تاریخ معاصر ایران با كشتار بیرحمانه آزادی‌خواهان و مشروطه‌طلبان و به توپ بستن مجلس شورای ملی با بدنامی در تاریخ جای خوش كرد، ونتورا نیز همان‌قدر در تاریخِ فوتبال ایتالیا نامی بی‌قدر و منزلت شد. شاید فرجام زیستن در شهر كوچكِ استان «لیگوریا» تقدیری نفرین شده باشد؛ درست همانند همان سناریویی كه در حال تحقق برای استفانو استورارو است.
هافبك 25 ساله و البته سانرموییِ یووه، چهارمین فصل حضورش با لباس این تیم را سپری می‌كند. كافیست نگاهی به فهرست 24 نفره بیانكونری در این فصل بیاندازیم تا متوجه شویم نام او از حیث محبوبیت شاید جایی در میان فانوس به دستانِ پایین جدول باشد. چندان تعجب برانگیز نیست در مجموعه‌ای چنین پر ستاره، بازیكنی با كیفیت او جایگاهی نه‌چندان محبوب در قلوب هواداران داشته باشد، اما وقتی نگاهی به كارنامه او می‌اندازیم آماری قابل توجه و خاطراتی فراوان از كمك‌هایش به تیم ردیابی می‌كنیم.
استورارو برای ورود به لیست «صد تایی‌های یووه» تنها به 13 بازی دیگر نیاز دارد. ركوردی كه اگر با خروج او در تابستان از دسترسی خارج نشود می‌تواند او را به یكی از غیرمحبوب‌ترین بازیكنان سیاه و سفیدپوشان كه 100 بار برای این تیم به میدان رفته مبدل كند.
بسیاری از منتقدین استورارو، حضورش در جمع بیانكونری‌ها را به ماسیمیلیانو الگری مربوط می‌دانند؛ كسی كه هرگز اجازه خروجش از باشگاه را نداده است. تابستان گذشته وقتی پیشنهاد اورتون با عدم اجازه الگری مسدود شد بیشتر از هر زمان دیگری این حقیقت اثبات شد كه آچار فرانسه‌ی نه چندان قدرتمندِ آقای سرمربی، همچنان صاحب شماره 27 یووه خواهد بود. اوضاع اما آنقدرها هم بر علیه استفانو نیست؛ او طرفداران خاص خودش را دارد. آنها استورارو را یك هافبك دفاعیِ سخت‌كوش كه به شدت در خدمت فرامین تاكتیكی الگری است معرفی می‌كنند. سینه‌چاكان او در جنوا در ماه‌های انتهایی حضورش در «لوئیجی فراری» با شعار «جنارو استورارو» او را تشویق می‌كردند كه ناگفته پیداست به شباهت‌های سبك بازی او با «جنارو گتوزو» اشاره داشت.
اما واقعاً چه قدر با استفانو استورارو آشنا هستیم؟ جایگاهش در باشگاه یوونتوس را چگونه ارزیابی می‌كنیم؟ آیا ممكن است تا زمان پایان قراردادش با باشگاه (تابستان 2021) در یووه ماندگار شود و به فهرست صدتایی‌ها وارد شود؟ و آیا ممكن است نفرین سانرمویی در مورد او صدق كند؟
داستان‌های جنجالی نیمكتِ باشگاه‌های سرشناس همیشه یكی از چالش‌های مربیان و مایه نگرانی هواداران این تیم‌هاست. استورارو اما یكی از شاگردان مؤدب نیمكت یووه است. او شاید به اندازه سوپر جی‌جی، جواهر و كیه‌لو محبوب نباشد اما قلبش، هم‌كوك با نبض سیاه و سفید پوشان می‌طپد:
احساس می‌كنم اگر بخواهیم برای نیمكت یوونتوس یك پیشكسوت انتخاب كنیم؛ من بهترین گزینه باشم؛ نمی‌دانم باور می‌كنید یا نه اما راستش مشكلی نیز با این موضوع ندارم. من عادت دارم در سكوت و به دور از جنجال فقط به تمرینات فكر كنم. شاید همیشه در تركیب اصلی نباشم اما همواره برای رسیدن به آن تلاش می‌كنم.
استورارو فقط در زمین بازی، بازیكنی سخت‌كوش محسوب نمی‌شود. وقتی بازیكنی در سطح او با مثبت‌اندیشی و رفتاری حرفه‌ای تنها به موفقت می‌اندیشد، دیگر نباید تعجب كرد كه از نیمكت یووه یكراست سر از تیم ملی ایتالیا در بیاورد. اتفاقی كه استثنائاًٌ در مورد او به وقوع پیوسته و او امیدوار است یكی از بازیكنان مورد نظرِ سرمربی آتی آتزوری‌ها باشد. با این حال این باعث نمی‌شود كه او تمركزش را از یووه به هدفی دیگر معطوف كند:
یووه در حال به اتمام رساندن فصلی سنگین است و بازیكنانِ اصلی بسیار خسته هستند؛ آنها ماشین كه نیستند، باید به آنها حق داد. وظیفه بازیكنی مثل من این است كه همیشه برای جایگزین شدن در چنین مواقعی آماده باشم. هنوز دو گذرگاه برای فتح باقی مانده و من نیز باید بخشی از قوای كمكی برای پشتیبانی و یا حتی برگی برنده برای یك اتفاق بزرگ باشم. راستش عمده خواسته و سعی من همیشه برآورده كردن خواست‌های تاكتیكی سرمربی و ارائه بهترین كیفیت در كوتاه‌ترین زمان‌ها است.
هنوز فصل به پایان نرسیده، پیشنهادات فراوانی دارد. باشگاه‌هایی كه به راحتی می‌تواند در هر كدام از آنها به صورت ثابت نقش‌آفرینی كند. اما شاید ویژگی‌های سخت‌كوشانه و جاه طلبی‌های خاصِ استفانو، تورین را تنهاترین انتخاب برای رویاپردازی كند:
صادقانه می‌گویم چند روز پیش كه با كارلو (م. ت: كارلو وُلپی؛ مدیر برنامه‌های استورارو) صحبت می‌كردم از پیشنهادات مختلف 15 باشگاه دیگر برای من صحبت می‌كرد و این اصلاً یك بلوف یا بازارگرمی نیست. شایعات نقل و انتقالات نیز این روزها از سوی رسانه‌ها شروع شده و در جدی‌ترین‌شان من به لاتزیو منتقل شده‌ام! اما واقعیت این است كه شاید به اندازه كافی در تورین محبوب نباشم اما از بودن در یوونتوس با تمام شرایطی كه در آن دارم راضی هستم و افتخار می‌كنم. اگر سرمربی همچنان من را بخواهد، تردیدی در ماندن نخواهم داشت.
میلوش كراسیچ وینگر راست یووه كه سال 2012 بعد از 2 فصل حضور در یووه، در اوج محبوبیت از این تیم به فنرباغچه نقل‌مكان كرد بعدها در مصاحبه‌ای مدعی شد خروجش از جمع بیانكونری نه تنها كمكی به فوتبال او نكرد حتی باعث شد دیگر هرگز به تیم ملی صربستان نیز دعوت نشود. كاپیتان دوم لخیا گدانسكِ لهستان با بیان اینكه حتی نشستن بر روی نیمكت یووه نیز می‌توانست تقدیری دیگر برای دوران فوتبالی‌اش رقم بزند، به نوعی بر اهمیت نیمكت باشگاهی مثل یوونتوس صحه گذاشته است. تجربیات بازیكنی كه قرار بود روزی ندودِ ثانی یووه شود می‌تواند بهترین درس برای بازیكنی باشد كه هواداران می‌خواستند گتوزوی بیانكونری‌ها باشد. با اینكه گفته‌های استورارو، در امتدادِ درس سترگِ كراسیچ است؛ اما آیا فرجامِ شوم محمدعلی شاه، تقدیر نكبتِ ونتورا و طالعِ نحس «سانرمو» در سرنوشت او حلول نخواهد كرد؟!
